با برگ زرد پاییزی کاغذ ساختم و با استخوان شکسته کبوتر قلم و با خون پرستوی عشق جوهری ساختم ناگهان بادی وزید و نام تو را نمایان کرد    نازنین
در خانه ذهنم پنجره خیال را می گشایم و نسیم ملایم عشق را بر روی صورتم حس می کنم پرده را کنار میزنم و اسمان آینده را  خیره نگاه میکنم
در فراسوی ابرهای سپید محبت خورشید صداقت انوار طلاییش را روی چهره ام می تاباند به کبوتران امید مینگرم و سوار بر بالهای احساس به سراغت می آیم
در حالی که سبدی پر از گلهای اطمینان در دست دارم در کنارت می نشینم و می گویم دوستت دارم "تو در چشم منی هر جا که هستم تو را هر جا که هستی می پرستم"

باور کن به غیر از تو با هیچ کس حرف از محبت نزده ام "باور کن جز تو هیچ کسی را دوست نداشته ام "باور کن
به غیر از تو هیچ احدی را به سرای دلم راه نداده ام آخر مگر دل آدمی کاروانسراست که هر روز رهگذری چند ساعتی در آن اطراق کند و بعد راه خویش را در پیش گیرد و برود
و یه توصیه از یه رهگذر: بیهوده مکن مهر گران صرف رفیقان
دل صرف کسی کن که دلش جان تو باشد